Jak rozmawiać o swoich objawach z lekarzem POZ lub neurologiem

Zdarza się, że lekarze podstawowej opieki zdrowotnej, do których chorzy zgłaszają się z pierwszymi objawami SM, poprzestają na wypisaniu recepty – na przykład na leki przeciwzapalne. Moment, w którym można już rozpocząć właściwą terapię przechodzi niezauważony, chory nie otrzymuje skierowania na badania i dopiero po dłuższym czasie, przy okazji wystąpienia innych lub silniejszych objawów, następuje właściwe rozpoznanie.

W przypadku stwardnienia rozsianego czas jest niezwykle cenny, dlatego w sytuacji występowania objawów typowych dla SM należy starannie przygotować się do rozmowy z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej lub neurologiem. Dobrze przygotowany pacjent to duże wsparcie dla lekarza.

Przed wizytą należy dokładnie przemyśleć jej cel. Jeśli pojawiły się niepokojące objawy, dobrze jest zastanowić się nad ich opisem, a nawet przygotować sobie notatki – jak długo występują, kiedy się pojawiły, czy się nasilają, czy zanikają. Podczas rozmowy z lekarzem należy poinformować o ewentualnych przebytych operacjach, o wszelkich schorzeniach, o przyjmowanych lekach oraz ich dawkach. Te informacje pozwolą m. in. uniknąć stosowania leków o wykluczającym się działaniu. Jeśli w ostatnim czasie były przeprowadzane badania – należy przygotować ich wyniki. Ważne jest informowanie lekarza – czy to lekarza POZ, czy neurologa – o swoich obawach i potrzebach, a z drugiej strony – zadawanie pytań i notowanie odpowiedzi. W przypadku stwardnienia rozsianego często pojawiają się problemy z pamięcią, dlatego notowanie zarówno informacji na swój temat, jak i tych uzyskanych od lekarza, jest dobrym pomysłem. Każda informacja dotycząca stanu zdrowia może okazać się istotna – także na temat objawów, które pojawiały się kiedyś, ale minęły. Lekarz w procesie diagnostycznym jest partnerem pacjenta. Dobry kontakt z nim pozwoli przyspieszyć proces diagnozy, a tym samym – opóźnić pojawienie się czy ograniczyć zakres zmian, spowodowanych chorobą. 

Warto pamiętać o prawach pacjenta – ich znajomość i odpowiednie stosowanie pozwala w maksymalnym stopniu wykorzystać możliwości, które daje system opieki zdrowotnej. Są to m. in. prawo do bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej, prawo do dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej stanu zdrowia pacjenta, w tym m. in. jednorazowego uzyskania bezpłatnych kopii dokumentacji medycznej, prawo do poszanowania godności i intymności, prawo do wyczerpującej i zrozumiałej informacji na temat stanu zdrowia. Lekarz ma obowiązek zachować informacje na temat stanu pacjenta w tajemnicy, a pacjent ma prawo wyrazić zgodę na udzielenie świadczeń zdrowotnych, a także zgłosić sprzeciw wobec opinii lub orzeczenia lekarza.